یاد اون روز بخیر

وای مامانی نمیدونی چقدر کار دارم که هنوز انجامشون ندادم ...الام که دارم مینویسم تو

هنوز خوابی .ساعت 8 صبح 12 تیر ماهه به عبارتی یک روز دیگه به تولدت مونده....

زودتر پا شدم تا ژِله ها رو درست کنم....واسه ژله خرده شیشه...

دیشب تا دیر وفت با نگین و نیلوفر و خاله داشتیم خونه رو تزئین میکردیم و تا دیر وفت بیدار

بودیم....

بگذریم از این حرفها داشتم کارامو میکردم یه هو یاد پارسال این روزام افتادم.....گفت بیام

زودی بشینم یه چند کلمه باهات صحبت کنم و رفع زحمت کنم......

آخی یادش بخیر.............

پارسال این روزا دیگه ساک خودم و تو رو واسه بیمارستان بسته بودم و حسابی دلهره

داشتم هر چی از این اضطرابم بگم کم گفتم و هر چی هم که به روز تولدت نزدیکتر میشدم

بیشتر و بیشتر میشد که البته شاید تا حدود زیادی بی دلیل نبود آخه من تا چند سال قبلش

به عنوان پرستار توی بخش اطفال و نوزادان کار کرده بودم و همه جور نوزاد دیده بودم و

حالا خودم داشتم یه نوزاد به دنیا می آوردم.......

از صبح روز تولدت بگم....

بابایی شب قبل ساعت و واسه 6 صبح کوک کرده بود که زودی بریم بیمارستان و پذیرش

بشم...اون روزا اتفاقا خاله فرزانه هم همسایه ما شده بودن و تازه اسباب کشی کرده بودن

ساعت 6 اون هم اومد و 3 تایی راهی بیمارستان شدیم.....

بماند که آقای دکتر ترک زاده عزیز اون روز مامانی و از یاد برده بود و رفته بود خونش و

گوشی موبایلش و خاموش کرده بود و من به جای اینکه ساعت 11-10 صبح برم اتاق عمل

ساعت 2 ظهر رفتم اون هم با کلی استرس که از صبح بخاطر فراموشی دکتر داشتم...

خلاصه جونم واست بگه من ساعت 15/2 ظهر وارد اتاق عمل شدم در حالی که بابایی و

خاله پشت در اتاق عمل بودن و مامان جون و بقیه هم توی خونه منتظر بودن من برم اتاق

عمل که بیان سمت بیمارستان (آخه پاشون درد میکرد و خیلی اینجور جاها واسشون خوب

نیست )

آندیا گل مامان ساعت 40/14 روز 13 تیر ماه 1391 پا به این دنیای زیبا گذاشت و مطمئنم

که میتونه تا آخر عمر زیباترین لحظه واسه من و بابایی باشه.....

یادمه خاله میگفت لحظه ایی که تو رو از اتاق عمل به سمت بخش زایمان میبردن و توی

انکوباتور بودی وقتی بابایی چشمش بهت افتاده زده زیر گریه.....الهی قربونت برم که با

اومدنت هم رو متحول کردی .

و زیبا ترین لحظه عمرم زمانی بود که توی بخش زنان ، پرستار تو رو به بغل من داد تا بهت

شیر بدم.....

و این چنین بود که با اومدن فرشته کوچولوی ما زندگی شیرین شد.......

و حالا یکسال از اون روزا میگذره.تو هر روز بزرگ و بزرگتر شدی ..به صورت ما لبخند زدی

،غلت زدی ،غذا خور شدی ، چهار دست و پا رفتی ، دندون در اوردی ، راه رفتی

و...................

و من وبابایی هر روز احساس زیبای پدر و مادر شدن و تجربه کردیم و ازش لذت بردیم و

فردا میخوایم ایم روز و جشن بگیریم و واسمون تبدیل بشه به یه خاطره زیبا و فراموش

نشدنی...

وای چقدر حرف زدم همه کارام موند ووومن رفتم تا یه روز دیگه ...

بای بای مامانی....